In de literatuur over syntactische variatie worden verschillende correlaties gevonden tussen syntactische variatie en morfologische variatie, wat suggereert dat er een causaal verband zou kunnen zijn tussen beide. Er is bijvoorbeeld waargenomen dat de plaats van de persoonsvorm ten opzichte van bijwoorden en ontkenning correleert met de hoeveelheid flexie, waar talen met een hoge hoeveelheid flexie de neiging hebben om het werkwoord links van deze onderdelen te plaatsen. Er is ook waargenomen dat een hoge hoeveelheid flexie correleert met het vermogen om nulsubject toe te staan. In een taal als het Italiaans kan het onderwerp onuitgesproken blijven omdat de vervoeging dat duidelijk kan maken.
In beide gevallen zijn er echter ook tegenvoorbeelden. Dat zou ofwel kunnen betekenen dat deze verbanden slechts schijnbaar zijn, of dat bepaalde ingrediënten ontbreken in ons inzicht in deze kwesties. In dit project gaan we uit van de tweede optie. Bestaande generalisaties worden geëvalueerd en er worden nieuwe geformuleerd, om een zo groot mogelijke empirische dekking te creëren. Daarnaast wordt een poging gedaan om de waarneembare correlaties te verklaren door te refereren naar beperkingen die worden gesteld door de taaltheorie en het taalverwervingsproces.