uu77

Met de legalisering van het christendom aan het begin van de vierde eeuw, verwierf de nieuwe religie een tot dan toe ongekende publieke presentie door de oprichting van monumentale religieuze gebouwen. Onder keizerlijke patronage werden in de hoofdsteden Rome en Constantinopel basilica’s opgericht, net als in het spirituele hart van het christelijk geloof, Jeruzalem. Wanneer we echter naar het gehele Romeinse Rijk kijken, zien we dat het christendom ook buiten deze keizerlijke centra op talrijke manieren een nieuwe monumentale aanwezigheid voor zich wist te verwerven. Dit project onderzoekt hoe lokale gemeenschappen de nieuwe religie in het bestaande stedelijk landschap integreerden, dat tot dan toe doorspekt was met voorchristelijke monumenten, betekenissen en herinneringen.

Aangezien de religieuze riten van de christenen fundamenteel verschilden van de polytheïstische godsdiensten, moesten dientengevolge de bestaande religieuze topografie en monumenten aangepast worden aan de behoeftes van de christelijke gemeenschappen. Een belangrijk aspect dat in dit onderzoek centraal staat, aangezien het één van de meest zichtbare en publieke innovaties is die een nieuwe religie of cultus in de publieke ruimte met zich meebrengt, is dat van gemeenschappelijke bijeenkomsten. Alhoewel de christelijke bijeenkomsten al sinds geruime tijd plaatsvonden in particuliere gebouwen en in kleinere groepen, trad er met de legalisering van het christendom een verandering op: de officiële gelegenheden waarop de gelovigen samenkwamen konden nu plaatsvinden in centraal gelegen en grote publieke gebouwen, die visueel prominent waren en herkenbaar voor alle inwoners van een stad of dorp.

De brede relevantie van dit project is dat het onderzoekt hoe nieuwe religies verankerd werden in bestaande religieuze landschappen middels de overname, de aanpassing en de oprichting van monumentale structuren en gemeenschappelijke verzamelplaatsen.